الزامات اولیه انتخاب آسانسور – قسمت اول

نکات مهم در انتخاب آسانسور

1- طراح (معمار طرح) باید تعداد ، ظرفیت و نوع (مسافربر ، باربر و ….) اسانسورهای ساختمان را در مراحل اولیه طراحی ، تعیین و انها را براساس اطلاعات به دست امده و مقررات این مبحث جانمایی کند . پیش بینی تمهیدات لازم متناسب با شرایط اقلیمی به عهده طراح می باشد .

2- درساختمانهایی با طول مسیر قائم حرکت بیش از 7 متر از کف ورودی اصلی ( معمولا بیش از سه طبقه )  ،تعبیه اسانسور الزامی می باشد .

تبصره:  در ساختمانهای غیر مسکونی طول مسیر قائم حرکت از کف پایین ترین طبقه تا کف بالاترین طبقه محاسبه می شود .

3- در ساختمان های 8 طبقه یا ساختمان هایی با طول مسیر حرکت 28 متر و بیشتر از کف ورودی اصلی ، باید حداقل دو دستگاه اسانسور پیش بینی گردد ، حتی اگر از نظر محاسبات تعداد و ظرفیت ، یک دستگاه اسانسور کفایت نماید.

4- در کلیه ساختمان هایی با طول مسیر حرکت بیش از 21 متر از کف ورودی اصلی ، لازم است حداقل یک  دستگاه اسانسور مناسب حمل بیمار (برانکارد بر ) تعبیه شود . این اسانسور باید با یک علامت مخصوص قابل  رویت مشخص شده و به کلیه طبقات سرویس دهد .

5- در ساختمان هایی که وجود اسانسور الزامی می باشد باید حداقل یکی از اسانسورها قابلیت حمل صندلی چرخدار را دارا باشد.

6- در ساختمان بیمارستان های بیش از یک طبقه ، وجود حداقل یک دستگاه آسانسور تخت بر الزامی است. در صورتی که سطح شیبدار مناسب وجود داشته باشد این الزام وجود ندارد .

7- در ساختمانهای دسته چهارم و مکان های نگهداری سالمندان و معلولان بیش از یک طبقه ، تعبیه حداقل یک دستگاه آسانسور برانکارد بر الزامی است ، مگر اینکه سطح شیبدار مناسبی وجود داشته باشد .

8-  در ساختمان های دسته سوم که مشمول مقررات بند 2 نمی باشند  ، وجود حداقل یک دستگاه آسانسور با قابلیت حمل صندلی چرخ دار الزامی است ، در صورتی که سطح شیبدار مناسب برای تردد صندلی چرخدار در کلیه طبقات وجود داشته باشد  ، این الزام وجود ندارد .

9-  در محاسبات ترافیک ، علاوه بر کمیت ، کیفیت سرویس نیز باید مد نظر قرار گیرد ، به نحوی که حرکت آسانسور از طبقه ورودی اصلی به طور متوسط در هر 100 ثانیه ، یکبار صورت گیرد .