تاریخچه آسانسور هیدرولیک

در زمان های بسیار قدیم؛ مردم برای انتقال دادن سنگ های بزرگ و ساختن اهرام ثلاثه، با کمک برخی ابزار و تجهیزات چوبی گرد، وزنه های تعادل و الوارهای مختلف، این کار را انجام می دادند و وسایل مختلف سنگین را جا به جا می کردند.

تقریبا در قرن 13؛ راهبان صومعه مونت سنت میشل با کمک یک سری ابزار، دستگاهی را اختراع کردند که مانند تردمیل های امروزی کار می کردند و با استفاده از نیروی حیواناتی مانند الاغ و اسب، وسایل را از سطحی شیب دار به سطوح بالا تر انتقال می دادند.

سال ها بعد با پیشرفت علم و تکنولوژی؛ مردم درباره خواص آب و مایعات، انتقال یک نیروی کوچک به نیروی بزرگ، استفاده از سیستم های هیدرولیک، جریان انتقال فشار سیال و موتور بخار اطلاعات بیشتری کسب کردند و سعی کردند یک دستگاه کاربردی بهتر درست کنند.

تقریبا می توان گفت که تاریخچه آسانسور هیدرولیک و زمان اولین استفاده از آن به سال 1785 باز می گردد. در آن زمان؛ ویلیام آرمسنرانگ با تلاش و تحقیق فراوان توانست متوجه تلف شدن انرژی آب شود و با قدرت خلاقانه ذهن خود، این آسانسور هیدرولیک را اختراع کند.

اما در سال 1795 ژوزف براما؛ در انگلستان یک نوع پرس هیدرولیک را اختراع کرد و آن را به نام خود ثبت کرد. در سال 1823 نیز اولین آسانسور در انگلستان به نام؛ اطاق صعودی ساخته شد که برای گردشگران برای دیدن مناظر بی نظیر لندن، از آن استفاده می کردند.

افراد زیادی سعی داشتند که با ساختن وسایل و ابزاری که کاربرد آسانسور را دارند؛ کارشان را راحت تر کنند و از این رو در سال 1846 نیز اولین سیستم هیدرولیک؛ توسط سر ویلیام آرمسترانگ ساخته شد که با استفاده از فشار آب کار می کرد.

آسانسور هیدرولیک با نیروی بخار

در سال 1851 ریچارد دادگن سیستم های هیدرولیک را در تولید جک به کار برد و با تولید جک هیدرولیکی؛ توانست به راحتی آن را به نام خود ثبت کند. او در سال 1855 توانست با کمک نیروی بخار؛ یک آسانسور هیدرولیکی را طراحی کند.

این آسانسور دارای یک کابین با ظرفیت 10 سرنشین بود با سرعت 14 مایل در ساعت، به سمت بالا حرکت می کرد. در سال 1858؛ اولین آسانسور هیدرولیکی که مورد استفاده عمومی واقع شد را در نیویورک راه اندازی کردند.

پس از گذشت مدتی در سال 1870؛ ماشین آلات جدید هیدرولیک طراحی شدند و جای آسانسورهای هیدرولیک را گرفتند. اولین آسانسور برقی توسط ورنر فون زیمنس؛ در سال 1880 ساخته شد و مورد استفاده مردم قرار گرفت.

آسانسورهای بدون نیاز به راننده

تقریبا در سال 1894؛ اولین سیستم هیدرولیک و یا همان آسانسور بدون نیاز به راننده، با استفاده از کلید فشاری ساخته شد و مورد استفاده مردم قرار گرفت. این آسانسورها به مرور زمان تغییرات زیادی کردند و به تجهیزات جدیدتری مجهز شدند.

آسانسورهای هیدرولیک بسیار پر کاربرد بودند و از آن ها روز به روز استفاده های بیشتری می کردند. این آسانسورها به یک فضا برای قرار گرفتن ریل ها، کابین، سیلندر، پیستون و نگهدارنده های آن، نیاز دارد و اکثر آن ها فاقد وزنه تعادل هستند.

مزایای آسانسور هیدرولیک

انتخابی عالی برای ظرفیت های بالا هستند.
نصب راحت و سریعی دارند.
برای ساختمان های کم ارتفاع، بسیار عالی و مناسب هستند.
قیمت عالی و مناسب تری نسبت به دیگر سیستم ها دارند.
قیمت شان بسیار پایین و مقرون به صرفه است.
سیستم هیدرولیک، سرویس و نگهداری ساده تری دارند.
قطعات شان انحصاری نیست.
حساسیت کمتری در برابر اتصالات برقی و سوانح دارند.
حرکت شان بسیار نرم و روان است.
توانایی بالایی برای بردن بار سنگین به بالا دارند.
از ایمنی لازم برخوردار هستند.
نیازی به سقف چاه ندارند.

معایب آسانسورهای هیدرولیک

دارای محدودیت در طول مسیر حرکت شان هستند.
از روغن بسیار زیادی استفاده می کند و به همین علت آلودگی های زیادی در کف چاه ایجاد می شود.
انرژی زیادی را مصرف می کند.
سرهت آن در برخی مواقع به دلیل مصرف زیاد انرژی؛ کاهش می یابد.

در کل می توان گفت که دانش سیستم هیدرولیک؛ در آغاز هزاره جدید نقش بسیار مهمی را در عملکرد آسانسورهای امروزی، حمل و نقل ریلی، راه سازی، خودرو های شخصی و عمومی، ماشین آلات صنعتی، صنعت هوافضا، و… به جای گذاشته است و در نتیجه کار مردم را بسیار آسان و راحت کرده اند.